من رفتم اینجا
http:/// http://m00m00sh.blogfa.com/
اینجا خیلی سردم بود!

اين روزها با اين حال خراب وقتی با بيهودگی قدم هايم را می شمرم علاوه بر
نگاه های مشمئز کننده....واژه های پست....برخورد عمدی تن هايی بی روح....
بوق ماشينها....يک چيز ديگر هم حالم را بهم ميزند!
.
.
.
اينکه زنی که فقط چشمهايش از زير آن کفن سياهش پيداست....يقه ام را بگيرد و
بعد از کلی بد و بيراه ....مرا ببرد تا از حاج آقايی که اصلا نمی شناسمش و
نمی دانم کيست به خاطر توهينی که به او کرده ام عذر خواهی کنم!!!

** آهای آدمها ....من کمی امنيت ميخواهم....لطفآ.

هیچ نمی فهمم چه می کنید با من

مست مست از بودنتان میدوم...شادم... زنده.ام.
می روم

بالا

بالا

بالا.
و بعد

سقوط

آنجاست که می فهمم کسی روحم را لگد کرد

من می مانم و اشک هایم....

و چون همیشه....حس تلخ خورد شدگی

مستی دیگری در راه

من تمام تنم را جمع میکنم برای رفتن

وباز باد مرا می برد به پیشگاهتان

به قتلگاه!



این دخترک لجباز درونم چرا بزرگ نمی شود کمی؟***

من فکر می کنم آن کاج همیشه تنهای ته کوچه ی بن بست همیشه سردش است

همه ی درها بسته بود
و چشمهایش
و لبهایش
گویی خواب بود
یا شاید مرده بود
دخترک شاعر رویاهای دور

من نباید به دنیا می اومدم

یا خیلی زود اومدم....یا خیلی دیر

به هر حال وقت مناسبی نیست
.
.
.
.


اوضاع مناسبی ام نیست البته*

یک غروب وحشتناک غم انگیز بهاری


سکوت
.
.
.
صدای حال بهم زن گوینده ی زشت تلوزیون
.
.
. غر غر های نا تمام مامان
.
.
.
این همه رنج از کجای دنیا می ریزه رو سر من؟

گویی در بهارهای نا پیدا گم می شود روزهایم
کمی وقت می خواهم
مردن ترس دارد!

و چقدر بغض ....
کاش می فهمیدی این دو زن غمگین همیشه تنها جایی روی این زمین دارند
جایی هر چند کوچک ....اما دارند....
و این سرمای لعنتی وجودم را می لرزاند .....
کاش لرزه هایم را می دیدی ....همان روز که از خشم دهانت به دشنام آلوده شد....کاش می دیدی تمام کوچکی ام را
و این روزهای تنهایی لعنتی....هیچ کس به اندازه ی تو مقصر نیست در داشتنشان
و این عذاب های ناتمام آن سایه ی بی پناه ....فقط تو مقصری
تویی که دیگر تمام بودی رفتی پی لذاتت
و آن دیوار جوان بلند را سپردی به باد....و ما را به دیوار....کاش حداقل می فهمیدی ....برای دلخوشیمان هم که شده....می فهمیدی....

حوصله نیست!
و نقش این زن تنها خسته تر از آن است که خورشید باشد
کاش دستهایم کوچک نبود!

هی بغض می کنم
هی آه می کشم
انگار دستی آرام رنگ را از زندگی ام ربود.

گاهی فکر می کنم پایان دنیا همین جاست
جایی که مرگ روز از دورهای دور پیداست!

پيش تر زياد در پی باد دويدم.....
حال سکون را واژه می نامم
و در تکرار هر روزه ی رستگاری
بدون ستودن ايستادگی
آزادگی می کنم!

کاش دستی نامرئی گره های ممنوع زندگی ام را باز می کرد.

ديوار بلند سکوت
چشمهای خسته و نمناک
کسی تو را به ميهمانی نخواهد خواند!

دلم تنگ است ......
برای هر آنچه داشتم و حرام نام گرفت....

دوخته ام بر تن ؛ آگاه تر از آگاه

جامه ای از دردها و دادها

از سختی ميله هايش تنم فرياد می جويد

و در نگاه سربی چشمهايش هوس روئيدن می ميرد

دوخته ام بر تن؛ بيمار تر از بيمار

جامه ای بلند

به بلندای يلدای سالهای سال

به نمناکی نگاههای لزج يک آه

جامه ای از نيست ها و هست ها

به سردی هزاران هزار دست که می پيچند تنم را بند

و تنم

تن ِمن

اين آغوش خسته ی تب دار

روی گشته از هر چه پاک و ناپاک؛...

به انتظار نشسته روئيدن را

و لحظه ی سرخ زيستن يک اشک

که از کوره های سراسر روشنش جاريست

بس کافيست

برای رفتن از سرزمين های مرگ

جامه ای سياه تر از سياه

به يادبود سالهای درد

هديه ی چشم هايی که جرم می جويند

جامه ای بلند

جامه ای بس بلند

می دانم

بعد از مرگم زمین و اسمان نمی خروشند

شاید کسی اشک نریزد

نه
تنها مادر است که بار غم مرا تنهای تنها به دوش می کشد

گاهی دلم برایش می سوزد

طفلک به من امید دارد!

آنقدر دلم گرفته
که تمام ابرهای زمین را یارای باریدن بامن نیست
تا کی این حضور سرد نمناک اینجاست؟

کاش دستهايم به بزرگی روياهايم بود
آنوقت دلخوشی کوچکی داشتم به نام :ت.ع.ا.د.ل